Woensdag 24 september 2003 – Gedekte tafel voor slechtvalk

Het was halverwege de ochtend nog vrij stil op de Starrevaart. Voor degenen die niet bekend zijn op de vogelplas: dat betekent nog altijd dat er vele, vele honderden vogels aanwezig zijn, vooral eenden. Vanmorgen viel het grote aantal slobeenden op. Geleidelijk aan kwamen de vogels die in de polder gefoerageerd hadden, rusten op de Starrevaart en toen werd het echt een vólle boel. Met mijn vingertelmachientje de massaal aanwezige goudplevieren (2110) en kieviten (3500) genoteerd. Vrij nauwkeurig de kopjes geteld en bij elk tiental een druk op de knop, dan kan je je niet vergissen en krijg je een behoorlijk exact resultaat.

Op de Starrevaart kan je vaak kleine mantelmeeuwen (Larus fuscus – Lesser Black-backed Gull) met hun zwarte vleugels zien. Zoals deze, met groene ring, geringd op de Maasvlakte. Kleine mantelmeeuwen hebben gele poten, de grotere en veel minder voorkomende grote mantelmeeuwen hebben lichte vleeskleurige poten.

Aan de westkant een ijsvogeltje zonnend in het riet. In de noordoosthoek en bij de hut een roepende waterral. Aan de oostkant vloog een halsbandparkiet voorbij. Op de slikken en langs de rietkragen o.a. 2 bonte strandlopers, 3 kleine plevieren, 3 kluten, 2 dodaarzen, 27 zwarte ruiters, 2 witgatjes, 1 grutto. (In de ‘Zwetpolder’ 2 grote zilverreigers.)

Blauwe reiger (Ardea cinerea – Heron) neemt een zonnebad.

Onder de heerlijke najaarszon is het een prachtig gezicht al die vogels zo vredig bezig te zien. Vredig? Ja, tot het moment dat er een roofvogel verschijnt. Dan gaan al die vogels massaal de lucht in, de goudplevieren in grote wolken, altijd boven de kieviten, de zon weerkaatst hun lichte ondervleugels. Het is een fascinerend gezicht als zo’n gigantische groep van vele honderden, vandaag enkele duizenden, goudplevieren als op commando van richting veranderen, naar links, omhoog, naar rechts.

Voor een buizerd, een boomvalk, een torenvalk of een bruine kiekendief zijn ze niet zo bevreesd, hun vlucht is dan vrij rustig. Maar o wee als er een slechtvalk in de buurt is, dan schroeven ze in paniek naar grote hoogte om aan die klauwen te ontsnappen. Ze blijven, soms bijna onzichtbaar, hoog tegen de wolken rondcirkelen totdat de kust veilig is. De slechtvalk heeft dan meestal al zijn maaltje gegrepen en, zoals vanmiddag, op het slik zitten verorberen. Een minuut of tien was de vogel in hoog tempo aan het eten, de rest van de prooi liet hij/zij liggen, kennelijk waren de sappige borstspieren voldoende om de honger te stillen. Daarna vloog de vogel naar grote hoogte, langzaam naar het oosten, vanuit de hut kon ik hem niet meer volgen.

Slechtvalk (Falco peregrinus – Peregrine) met prooi op de slikken van de Starrevaart.

Nadat hij de prooi half verorberd had, liep de slechtvalk (Falco peregrinus – Peregrine) nog een eindje over het slik en vloog vervolgens weg.

Iemand vroeg mij of het een man of vrouw slechtvalk was. Nu heb ik altijd begrepen dat bij de man de kop en de baardstreep wat donkerder afsteken tegen het wit dan bij een vrouw. Thuis mijn vogelboeken nagekeken en daar wordt voornamelijk gewezen op het verschil in grootte tussen man en vrouw. Als je bijvoorbeeld in De Wilck het slechtvalkpaartje ziet jagen of zitten, dan valt dat verschil in formaat heel goed op. Als je een slechtvalk in zijn eentje ziet, dan kan je geen vergelijking maken en is moeilijker vast te stellen of de vogel groot is of niet. De slechtvalk van vanmiddag had het ‘zwarte gezicht’ van een man en de grootte van een vrouw….

* Gevonden bij de bank in de noordoostpunt van de Starrevaart een ontspiegeld brillenglas, ovaal glas in de + serie.