Donderdag 11 augustus 2005 – Manke gele kwik
Vandaag weer eens door het Prielenbos gedwaald. Althans, het enige houtsnipperpad gevolgd dat door dit zompige bosje ligt. Hoe lang zal dat wegje zijn? Ik denk een kilometer. Je zou bijna verdwalen in het wilde westen van ons land…
Maar als je een paar meter loopt, dan een paar minuten stilstaat, kan je je uren vermaken. Op het ogenblik niet van flora en fauna. Er zijn maar weinig vogels meer (veel winterkoninkjes), de zon scheen niet dus maar weinig insecten, maar ik vind het er altijd ‘spannend’, een beetje geheimzinnig. En lekker rustig, in de paar uur dat ik er doolde, ben ik niemand tegengekomen.
Het gekreun van in elkaar hangende bomen (want de natuur mag hier haar gang gaan, het is hier nat en krekerig, prielen zijn tenslotte watergangetjes), een groene specht die dichtbij roept, een mauwende buizerd, het geplons van een kikker in een poeltje, wat nazomerzang van kleine karekieten, hinnekende dodaarsjes.
Een jonge spreeuw (Sturnus vulgaris – Starling; moulting juvenile) ruiend naar zijn eerste winterkleed.
Gele kwikstaart (Motacilla flava – Blue-headed Wagtail; lame) met manke poot langs het Zwetslootpad.
Je hoort wel veel, maar ziet weinig. Doorkijkjes tussen de verwilderde bomengroei. Is dat het silhouet van een uil, nee, natuurlijk niet, gewoon een vreemd gevormde knoest. Een poosje bezig geweest met een kikker, donker gekleurd, moeilijk te zien tussen het riet, zou die streep van een rugstreeppad zijn. Nee, gewoon een donkergekleurde groene kikker.
Nog even richting De Wilck gegaan waar de grote zilverreiger zich weer liet zien en ik nog een paar foto’s heb gemaakt. O.a. van een manke man gele kwikstaart, die zal wel geen nageslacht kunnen produceren.