br>Biddende ijsvogel (Alcedo atthis – Kingfisher).

Hun kleuren zijn nu niet meer zo fel als tijdens het broedseizoen.

Weet je eenmaal een plek waar ijsvogels huizen, dan trekt die je daar telkens onweerstaanbaar naartoe.

Want hoe mooi zijn de kleuren van deze paalzitter die als een blauwe straal laag over het water kan schieten.

De zeeblauwgroene bovendelen glimmen als metallic, de oranje onderkant lijkt van zacht zijde te zijn gesponnen.

De lange snavel, de korte rode poten, de korte staart, het is een vogel van tropische kleurenpracht in ons groene land.

Er valt veel te vertellen over dit bekoorlijke ijsvinkje, over zijn nest aan het einde van een lange tunnel,

zijn vistechniek, over zijn bidgedrag, de balts, over hun broed- en jeugdzorg.

In Zuid-Limburg noemt men hem wel waterspecht, in Friesland eisveugel.

Hoe mooi ook, ijsvogels zijn wel een beetje dom.

Het zijn standvogels: vogels die na de broedtijd weliswaar wat rondzwerven

maar in het algemeen hun landstreek niet verlaten.

Vriezen plassen en sloten dicht, dan gaat de vogel op het ijs staan en probeert uit open plekken een visje te vangen.

Lukt dat niet, dan zal hij omkomen van honger en kou want hij trekt niet naar warmere streken. Waarom toch eigenlijk niet?

Toen er ’s winters nog ijs in ons land lag, was de ijsvogel schaars.

Na strenge winters overleefden slechts enkele tientallen paren, na zachte winters nam hun aantal toe tot enkele honderden.

Volgens Sovon-gegevens broedden er in 1998 zo’n 70-90 paar, in 2005 werd dat aantal al op 600 geschat!

Als de opwarming van het klimaat blijft voortduren, zullen wij en vooral de Friezen er rekening mee moeten houden

dat we ’s winters geen Alvestêdetocht meer kunnen zien maar wel steeds meer eisveugels. Toch ook mooi?