Vrijdagmiddag, net na 12 uur. In de Zuidbuurtse Wetering in Zoeterwoude-Dorp,

bij de tweede woning net ten zuiden van Sportpark Haasbroek,

heeft een blauwe reiger (Ardea cinerea – Heron) een forse brasem (Abramis brama – Bream) aan de snavel geslagen.

De reiger moet al even met zijn prooi bezig geweest zijn want de vis is bijna dood.

Al geruime tijd wordt Vogeldagboek verstuurd via Enormail.

In het algemeen gezegd: het proces van een Vogeldagboek in de editor van Enormail samenstellen,

het dagboek versturen en het onderhouden van het adressenbestand verloopt naar tevredenheid.

Als je echter in aanmerking neemt dat deze service van Enormail gratis is,

en dat iedereen op deze manier voor niets zijn nieuwsbrieven kan verzenden,

verdient Enormail een stevige pluim! De tevredenheid mag je dan vertalen naar ‘volle’ tevredenheid.

Hoe je het ook wendt of keert: de vis is te groot voor het keelgat van de reiger.

Bovendien valt het de reiger niet mee de zware vis met zijn snavel op te tillen

en hem met hulp van de zwaartekracht naar binnen te laten glijden.

In de strijd tegen spam kan je tegenwoordig via je eigen provider

niet meer onbeperkt e-mails versturen; hooguit enkele tientallen.

Een commerciële oplossing zou in het geval van Vogeldagboek onbetaalbaar worden

vanwege het hoge aantal (bijna drieduizend e-maillezers) en de omvang van de foto’s.

Enormail verzendt een onbeperkt aantal Vogeldagboeken (en andere nieuwsbrieven).

Als echter de foto’s meegestuurd zouden worden als onderdeel van de e-mails,

zou dat zo veel dataverkeer opleveren dat het ook voor Enormail te duur zou worden.

Wat de reiger ook probeert, het lukt niet. Steeds maakt hij de vis nat en dus glad onder water,

dan weer probeert hij hem in zijn keel te zwiepen, soms houdt hij hem een tijdlang in zijn snavel,

rust een poosje uit en probeert het dan opnieuw.

De slimme en goedkope oplossing is dat de lezers een Vogeldagboek ontvangen

waarin de foto’s zelf niet zijn opgenomen: er staan links tussen de tekst naar de foto’s.

Die foto’s heb ik, voordat een Vogeldagboek verzonden wordt, geplaatst op de server van Enormail.

Zodra een lezer het Vogeldagboek in zijn Inbox opent, worden de foto’s via die links meteen gedownload

en zijn ze zichtbaar op het scherm. Een prachtig systeem!

Overigens kan dit alleen bij een open internetverbinding, zoals bij breedband of adsl,

maar verreweg de meeste mensen hebben tegenwoordig zo’n snelle verbinding.

Ook tal van andere organisaties (als Vogelbescherming, Natuurmonumenten) werken op deze manier.

Kennelijk schiet hem een nieuw plan te binnen (het is trouwens een volwassen vogel: lichte kruin)

en brengt hij de vis aan wal. Maar ook daar mislukken alle pogingen.

Uiteraard kan er wel eens iets misgaan, zoals vandaag, tot ca. kwart over 2.

Enormail had technische problemen, moest de server uit de lucht halen

en op dat moment zijn de foto’s in Vogeldagboek op uw scherm niet meer zichtbaar.

Gezien de talloze e-mails die ik hierover vandaag ontvangen heb,

dacht ik er goed aan te doen de techniek achter de verzending van Vogeldagboek eens uit te leggen.

Dan laat de reiger de vis op de kant liggen, loopt de vaart in, steekt zijn kop onder water,

komt weer boven en slingert water met vloeistof uit zijn bek. Een blauwe, vetachtige substantie.

Dat herhaalt de vogel een tiental maal. Ik herinnerde me het (onbewezen) verhaal

dat roerdompen zo’n substantie zouden verspreidden als ‘lokaas’.

Nu zag ik dat een reigerachtige dat deed om zijn strot te reinigen.

Waren dit naar boven gekomen maagsappen om de vis te verteren?

Of waren dit restanten van de vis (waar het overigens niet naaruit zag) die de reiger wegspoelde?

Regelmatig krijg ik vragen over hoe ik mijn foto’s maak.

Op mijn website onder het kopje Intro staat welke apparatuur ik heb.

Zelden maak ik meer foto’s via digiscoping, maar als ik dat doe, zal ik dat bij de foto’s vermelden.

Na deze reinigingsbeurt gaat de reiger de kant op, haalt de vis op en gaat terug het water in.

Opnieuw begint hij aan vergeefse pogingen om de brasem naar binnen te werken.

Na een dik half uur houd ik het voor gezien (het lukt hem toch niet…)

en verlaat ik mijn niet geheel ongevaarlijke kijkplek op de Zuidbuurtseweg.

NB: de volgorde waarin ik de foto’s heb gepubliceerd, komt niet geheel overeen met de volgorde waarin ik ze heb genomen.

Verder kreeg ik reacties op mijn opmerking dat vogels zo weinig zaad uit de voederautomaten eten.

In een tiental e-mails kreeg ik te horen dat anderen dat ook was opgevallen! Heel opmerkelijk.

Ongetwijfeld zullen er heel wat feeders leeggesnoept worden, maar bij mij laten de vogels ze nog steeds onaangeroerd.

Nadat de blauwe reiger de vis op het droge had gebracht, schudde hij eerst eens goed zijn veren.