Pestvogel (Bombycilla garrulus – Bohemian Waxwing; probably 1e winter female) in Voorhout.
Gelet o.m. op de keelvlek en de smalle gele staartband denk ik aan een jong vrouwtje.

Een van de mooiste, misschien wel de allermooiste, wintergast is de pestvogel.
Aan die nare naam, verbonden aan vroegere pestepidemieën, kan het vogeltje zelf niets doen,
laten we het dan maar een geuzennaam noemen. Lakvogel zou een betere benaming zijn.

Soms komen er vele tientallen in ons land overwinteren, als het in Noord-Europa te koud is,
of als er weinig voedsel is. Dit jaar zijn er niet zo veel in Nederland waargenomen.
Een late pestvogel bivakkeert al een tijdje in Voorhout ten noorden van Leiden,
op de geliefde maar voor andere vogels ‘oneetbare’, giftige bessen van de Gelderse roos.

Gelet op de niet scherp begrensde bef en de nauwelijks zichtbare lichte toppen op de handpennen
gaat het volgens mij om een eerste winter vrouwtje. Ook de niet zo brede gele staarteindband wijst daarop.

Zelfs van de onderkant is een pestvogel mooi!



Het gedrag van de foeragerende pestvogel in Voorhout is heel voorspelbaar.
Als ze trek krijgt duikt ze op een van de bessenstruiken, nuttigt een aantal bessen
en vervolgens rust ze even uit in de elzenboompjes of berken die in het plantsoentje staan.
Daarna poept ze diverse keren (wát een verbrandingsmotor!) en valt opnieuw aan.

Het aantal bessen was vanmorgen niet erg groot meer, bovendien zijn de temperaturen aan het stijgen,
dus ligt het voor de hand – al is de natuur onvoorspelbaar – dat ze spoedig naar Rusland vliegt.

Tussen het eten door rusten in een boom.