Kerkuilen vormen de buitenbeentjes van de uilensoorten in Nederland en België.
Ze zien er anders uit (veel lichter) dan de andere uilen, hun gedrag is ook anders.
Biologisch zijn ze geclassificeerd in de familie Tytonidae, met 16 soorten in de wereld.
Steen-, bos-, rans- en velduilen enz. behoren tot de familie Strigidae met 190 soorten.
Een kleine familie dus, maar de kerkuilen behoren wel tot de mooiste uilensoorten vind ik.
In tegenstelling tot die andere families zie je ze zelden overdag, het zijn echte nachtvogels.
Alleen een zieke kerkuil, een ontsnapte kooivogel of een verdwaalde uil kan je soms tegenkomen.
Ze maken ook geen typisch ‘uilengeluid’: ze schreeuwen, blazen en keffen.
Verder is hun broedgedrag sterk afwijkend. Andere soorten produceren maar een broedsel
maar kerkuilen broeden vaak tweemaal, en ook nog eens met wisselende partners.
Mannen kunnen twee vrouwen hebben, andere combi’s zijn ook mogelijk.
Juveniele kerkuil met kenmerken van leucisme.
Dit jaar zijn de kerkuilskuikens (of is het kerkuilkuikens?) erg laat, de meeste moeten nog uitvliegen.
Dat komt waarschijnlijk door een natte periode in het voorjaar met weinig muizen.
Nu lijkt die muizenstand weer op peil en zijn de kerkuilen driftig bezig met het nageslacht.
Zaterdag was ik bij de controle van een kast met drie jonge kerkuilen.
Een verrassing daarbij was dat een van de kuikens erg wit oogde en leucistische veren had.
Dat is een pigmentafwijking waarbij de kleuren niet doordringen tot (een deel van) de veren.
Hopelijk krijg ik die uil nog eens te zien als de donsveren volledig verdwenen zijn.
Een tweede verrassing was dat de uilen ‘om de hoek’ aan een tweede legsel begonnen waren.
In die kast lag al weer een ei, de vrouw is in elk geval dezelfde en de man waarschijnlijk ook.
Manlief zal het ongetwijfeld bijzonder druk krijgen, maar kennelijk is er nu voldoende voedsel.
