Woensdag, grauw weer, nu en dan lichte miezer, een roerdomp staat een uur doodstil.
Nou ja, zijn kop vangt merkbaar elk geluidje op, van fietser, trimmer, auto.
Dan gaat de roerdomp (Botaurus stellaris, Great Bittern) jagen, hij komt mijn kant op!
Nu en dan verlies ik de vogel tussen de rietstengels uit het oog.
Maar hij komt steeds dichterbij! En dan ineens duikt hij naast me op uit het riet.
Mijn camera-instellingen zijn door het donkere weer verre van ideaal:
grote lensopening om veel licht te vangen, de iso (asa) ook hoog ingesteld
waardoor je al met al een net acceptabele sluitertijd krijgt.
De vogel gaat in paalhouding staan om de omgeving (mij) te verkennen.
De roerdomp nadert me tot op een meter of vier, mijn 300mm is te ‘sterk’,
ik krijg alleen zijn hals nog maar in beeld. Maar nu bewegen betekent: weg vogel.
Al met al blijft hij zo een halve minuut staan, onvergetelijk dichtbij.
Daarna kruipt hij het riet in, over het ijs op zoek naar schaars wintervoedsel.
De roerdomp bezorgt mij ongekende momenten van natuurgenot.
Teruggetrokken levend in zompig moerasland, een eenzame rietwolf,
zijn camouflagekleuren en – technieken zijn ongeëvenaard,
hij weet zich soms vlak voor je neus achter een paar rietstengels te verstoppen.
De roerdomp jaagt onopvallend met nauwelijks waarneembare bewegingen,
zijn priemende ogen en gevoelige zintuigen merken alle waterdiertjes op.
Dan trilt zijn staart en duikt hij met zijn dolk voorover, vaak raak.
Als hij zijn prooi op heeft, schudt hij zijn kop, opent zijn snavel even en jaagt verder.
De roerdomp kan je van dichtbij observeren, als je veel geduld hebt
en je je verborgen en stil opstelt. Als hij zich, soms na vele uren, onbespied weet,
komt hij wellicht zo dicht naar je toe, staat hij je zo van nabij te bekijken,
dat je jezelf ook even een vogel voelt. Voor mij is hij de vogel van het jaar.
|
|
