Grutto (Limosa limosa, Black-tailed Godwit) is een voorbeeld van een vogel met een bovensnavelpunt
die onafhankelijk van de rest van de snavel kan worden gebogen; handig bij het eten!
Op de foto boven een grutto op 21 maart in De Wilck met snavel in 'ruststand',
daarna 'showt' de grutto hoe flexibel de snavel bij het voedsel zoeken gebruikt kan worden.

Onlangs publiceerde ik een foto van een grutto die zijn buigzame bovensnavel mooi liet zien.
Vogels met lange snavels kunnen het uiteinde van hun bovensnavel heel sterk buigen.
Achter de snavelpunt zit een buigzone. Zelfs als de snavel aan het begin van de kop gesloten is,
kunnen vogels als grutto's hierdoor het uiteinde van hun bovensnavel buigen, onafhankelijk van de schedel.

Naar deze beweeglijkheid van vogelsnavels, zgn. distale rhynchokinese, is veel onderzoek gedaan,
o.m. door de Nederlander dr. Sander Gussekloo. Hoewel alles nog niet geheel duidelijk is,
lijkt het snel en makkelijk vangen in water en zand of modder en het verorberen van (flinke) prooien
het grootste voordeel van de buigzame snavel te zijn. Het verschijnsel is algemeen bij stelt(waad)lopers.

 
Wat voor eigenschappen de snavel van een nijlgans (Alopochen aegyptiaca, Egyptian Goose) ook heeft,
heel erg flexibel zal hij niet zijn. Foto van 28 april tussen (uitgezet) waterdrieblad voor de Amaliahut.

Een fitis (Phylloscopus trochilus, Willow Warbler) heeft een klein snaveltje,
geschikt voor het vangen van vliegjes. Foto op 19 april tijdens een windvlaag in het Buytenpark.