Wat dat laatste betreft ben je dan wel meteen in de fase van de vergevorderde fotograaf. Want wie heeft de luxe van een eigen vaste schuilhut op een mooie plek? (Zelf beschik ik nog niet eens over een mobiele schuiltent.)

Tot mijn verbazing las ik in dat hoofdstuk dat de modernste voorziening in een vaste opstelling een ‘eenrichtingsruit’ is: de vogels zien jou niet en jij kan ongezien achter die ruit bewegen, wat je flexibiliteit aanzienlijk vergroot. Bovendien dempt dat glas ook nog eens je sluitergeluiden. Dit zonwerende glas heet Stopsol.

Wat minder recent maar toch ook nog nieuw is het werken met infraroodstralen: als een vogel daar doorheen vliegt, gaat de camera vanzelf af. Die infraroodlichtvallen vereisen technische vaardigheden; in het boek staan fraaie foto’s als voorbeeld. Soms denk je wel eens: is dit eigenlijk nog wel ‘écht’ fotograferen?

Uiteraard komen ook andere technieken aan bod. Fotograferen uit verplaatsbare schuiltenten, achter een camouflagenet, er zijn zelfs camouflagepakken in de handel! Je kan een mobiele drijfhut maken, fotograferen vanuit de auto op een rijstzak of met statief. Al die mogelijkheden worden keurig uitgelegd zodat je kan beoordelen of het wat voor je is.

‘Dichter bij de vogels komen’, daar draait alles om. Interessant is de beschrijving hoe je in het open veld zigzaggend langzaam naar je onderwerp kan toelopen. En bij dat alles rijst de vraag: ga ik niet te ver om vogels voor de lens te krijgen? Het lokken van vogels via voedsel lijkt algemeen geaccepteerd (waterral met meelwormen, vaste voedertijden bij schuilplaatsen), hoewel vogelkenners er regelmatig op wijzen dat vogels hierdoor ‘lui’ worden en moeilijker voor hun eigen voedsel kunnen zorgen. Dat geldt zeker voor jonge vogels.

Over het lokken door geluid af te spelen heb ik al genoeg geschreven. Dat vind ik, en dan zeker in de broedtijd, onfatsoenlijk gedrag, want vogels worden in hun normale levenspatroon gestoord. Volgens mij is het afspelen van geluid op grond van de Flora- en faunawet (verontrusting dan wel verstoring) zelfs strafbaar.

Fotograferen begint met het kunnen omgaan met je camera en je objectieven, welke statieven en statiefkoppen zijn geschikt enz. Met zo veel deskundige fotografen in huis als Birdpix is het niet verwonderlijk dat die hoofdstukken prima zijn: niet te technisch (goede tekstredactie) maar to the point met veel handige tips. Dat geldt ook voor hoe je moet omgaan met licht, één van de meest kritische omstandigheden om goede foto’s te maken. En uiteraard moet je daarvoor geschikte plekken weten, er wordt een twintigtal toplocaties vermeld.

Natuurlijk krijgen zaken als groothoekfotografie, artistieke en sfeervolle fotografie, compositie en beeldverhaal de nodige aandacht. Een foto maken is één, een mooie of goede foto maken is drie. De schrijvers gaan ervan uit dat je met een ‘plan’ het veld moet intrekken. Wat wil je gaan maken, welke compositie stel je je als doel?

Vanzelfsprekend moet je daarover steeds nadenken, maar in de praktijk laat een vogel zich meestal maar kort zien en ben je al blij als je een ‘fatsoenlijke’ plaat kan schieten. Met de instructies uit dit prachtig vormgegeven Praktijkboek en de nodige ervaring kan je je prestaties aanzienlijk verbeteren. De fraaie vogelfoto’s in Birdpix 8 bewijzen dat!

AdG, 26 maart 2012