Daar moet een schitterend boek van te maken zijn. Je kunt je daarbij focussen op mooie natuurbelevenissen, je kunt beschrijven wat de eenzaamheid met je doet, je kunt aangeven of je de ‘echte’ wildernis hebt gevonden, je kunt diep ingaan op de gesprekken met de gasten, of je kunt vertellen hoe de verschillende soorten gebieden en seizoenen jouw stemming en gevoel beïnvloeden.

Bram van de Klundert (programmamanager Nederland van het Wereld Natuur Fonds en columnist) belicht in Expeditie wildernis al deze interessante invalshoeken, en toch pakt het boek me niet. Ik denk dat dit te maken heeft met zijn schrijfstijl; ik vind de beschrijvingen van natuur, gevoelens en gesprekken allemaal dan weer net wat te klinisch, dan weer net wat te zweverig of dan weer net wat te oppervlakkig.

Schrijver gaat me ook te vaak mediteren. Dat hoeft niet steeds opnieuw beschreven te worden. Ik word door dit boek ook niet erg aangezet tot het opnieuw overdenken van wat de Nederlandse natuur betekent, welke kant we daarmee op moeten en op welke wijze we dit kunnen bereiken. En toch denk ik dat Van de Klundert dit beoogt.

Wel beschrijft hij goed voor welke dilemma’s de natuurorganisaties staan, en welke verschillende invalshoeken er door diverse mensen worden aangedragen, die elkaar onderling ook weer tegenspreken. Bijvoorbeeld: wil je terug naar echte wilde natuur in ons land, en zo ja, kan dat nog wel? En mag daarvoor bestaande natuur wijken?

Ronald Klingers, 29 mei 2012