Buizerdje
De foto van een lichte buizerd onlangs in Vogeldagboek riep bij Grietje Reinders uit Harkstede
herinneringen op aan een andere lichte buizerd. Zij had die met haar man Tinus twaalf jaar lang verzorgd.
In Slochteren (Harkstede valt daaronder) stond het echtpaar Reinders bekend als natuurliefhebbers
die veel voor dieren deden. Mensen brachten soms zieke vogels die na verzorging weer de vrijheid kregen.
Ze schreef: In september 1973 brachten mensen van Gemeentewerken een totaal versufte buizerd. Hij bleek vergiftigd.
Ondanks hulp van de dierenarts ging het niet goed met Buizerdje, zoals wij hem noemden.
In februari ging zijn vleugel bloeden, weer naar de arts. Toen die naar Buizerdje wees, haalde de vogel uit,
de hand van de dierenarts lag helemaal open! Bij controle de volgende dag,
was hij heel verbaasd dat mijn man geen handschoenen droeg en de vogel zo op zijn handen stond.
Tinus had speciaal voor Buizerdje een kooi gebouwd die zo hoog was als ons huis. De buizerd ging altijd
op zijn arm of hand staan, ook als hij het binnenhok inging voor de nacht. De arts durfde hem niet meer aan te raken…
Al met al werd duidelijk dat de vogel nooit meer zou kunnen vliegen en werd besloten dat hij bij ons oud mocht worden.
Hij gebruikte zijn rechtervleugel als wandelstok, maar kon zich nog wel 'vliegend' verplaatsen van tak tot tak.
Wij waren melkboer in Harkstede. Iedereen wist ervan. Mensen brachten muizen en konden zien hou hij die opvrat.
Meestal at hij drie of vier muizen per dag plus runderhart uit het slachthuis. Het hart haalden we door een bakje bloed
zodat hij vocht binnenkreeg, want een buizerd drinkt geen water en haalt zijn vocht uit zijn prooi.
Als mijn man bij hem in de kooi kwam en ging zitten dan kwam Buizerdje naast hem zitten. Maar als ik in de kooi kwam
en naast hem wilde zitten, ging hij naar binnen of kroop hij in een hoek. Ik begreep dat niet want ik voerde hem toch hart?
Geen muizen, daar ben ik erg bang voor. In voorjaar 1984 kreeg mijn man kanker en kon hij niet zo vaak meer naar buiten.
Buizerdje begon steeds vaker te roepen. Dan ging Tinus even bij hem in de kooi, dan was het goed.
Later, toen hij zieker werd, hoefde hij maar door het raam te kijken en dan was de vogel tevreden.
Mijn man overleed op 30 november 1984. Hoe ik ook mijn best deed, Buizerdje bleef maar roepen.
Hij bleef wel eten maar ook duidelijk was dat hij zich verwaarloosde. En hij riep doorlopend aan zijn 'baasje'.
Ongeveer vijf weken later, op 2 januari 1985, was hij stil. Ik was blij, dacht dat hij het gered had.
Maar Buizerdje lag dood in zijn binnenhok, wat ons uiteraard veel verdriet deed.
Mijn conclusie is dat een buizerd zich maar aan één persoon hecht en dat is degene die hem opgevangen heeft.
Buizerdje is opgezet, dus is hij nog steeds bij mij. We hebben ook films van hem, die heb ik vaak op scholen laten zien.
Een boomklever (Sitta europaea, Sittelle torchepot, Nuthatch) met kiemende vrucht, Landgoed Duivenvoorde vandaag.
Krooneend (Netta rufina, Nette rousse, Red-crested Pochard) vorige week tussen een grote groep
tafeleenden (Aythya ferina, Fuligule milouin, Pochard; foreground) in Zevenhuizen.
Groenling vanmiddag in Zoetermeer (Chloris chloris, Verdier d'Europe, European Greenfinch).
