Vervolgens ging hij in het gras en tussen de stenen op jacht, waarbij hij een worm verorberde.

'Op mijn krukje'. Dat zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. Ga rustig ergens zitten en de natuur komt naar je toe.
Vanmiddag naar de Clusiushof in Oegstgeest. Een ommetje gewandeld, de witkruintapuit liet zich nergens zien.
Rustig op een muurtje gaan zitten, boterham erbij, en na een minuut of vijf landde hij naast me!
Op een meter of vier, vijf (we hebben het later nagemeten). Daar zat hij dan, de Afrikaanse schoonheid.

's Morgens had ik enkele uren gedwaald door de paar honderden meters verder gelegen Polders Poelgeest.
Had daarna zo'n trek, dat ik een beginnersfout maakte: de camera in mijn karretje laten zitten…
Heel omzichtig het apparaat gepakt, helaas waren de meeste foto's onscherp omdat hij te dichtbij zat.
Door mijn bewegingen bij het verwisselen van de lens en het goed instellen van de camera, vloog hij iets verder weg.
Gelukkig kon ik toch nog wat opnamen van de vogel maken die in het gras naar wormen zocht. Daarna was hij verdwenen.

Ik denk dat de tapuit minder insecten vindt – zoals de afgelopen weken – hoog tegen de appartementen
(het wordt kouder) en dat hij daarom meer op de grond zal gaan foerageren. Als het gaat vriezen?
De natuur haar gang laten gaan? Beter lijkt het deze verdwaalde/ontsnapte vogel (dan) te gaan helpen.

Vanmorgen was het mistig. Over alle foto's die ik in de Polder Poelgeest maakte, hing een 'waas'.
Man groene specht (Picus viridis, Pic vert, European Green Woodpecker) aan de rand van het gebied.

Ook voor wintertalingen (Anas crecca, Sarcelle d'hiver, Common Teal) vormen de Polders Poelgeest
een geschikte overwinteringsplek. De fraaie mannetjes hebben net als de vrouwtjes een glanzend groene spiegel.