Er was eens, op een mooie augustusdag in De Wilck, een Haas die op een kruidenrijk weiland tevreden zat te knabbelen
van al dat lekkers dat de dans van omringende turbograslanden was ontsprongen. De Man zag dat de Haas gelukkig
was, en hetzelfde gevoel van geluk stroomde door hem heen. Hij besloot een poging te ondernemen om hun gevoelens
te gaan delen. Langzaam lopend, nu en dan stoppend maar doorlopend geruststellende woorden producerend, liep
de Man richting Haas. Die knaagde rustig verder, maar aan de vele bewegingen van zijn lepels te zien, die hij telkens
richting Man draaide, luisterde hij aandachtig. De Haas gedoogde hem volkomen – de Man had niet anders verwacht.
Al babbelend naderde hij tot een meter of drie, gescheiden door prikkeldraad, de gemeenste uitvinding van de mens.

De Man praatte een poosje door, liep een eindje verder, keerde terug en ging weer bij de Haas staan. Die zag
dat deze Man geen kwaad in de zin had en communiceerde weer volop met zijn oren. Om te laten merken
dat hij zich op zijn gemak voelde, ging hij kalm verder met zijn ontbijt van grassalade. Na een aantal minuten
was er ‘iets’ waardoor de Man merkte dat het moment voorbij was en met een vriendelijke groet wandelde hij terug.
Vanaf een afstandje zag hij dat de Haas zijn buik (ervan) vol had, zich omdraaide en de Man zijn hoge achterlopers liet zien.
“Beste mensen, dit was een waar verhaal. Ik weet het zeker, want die Man, dat was ik.”