Dit boek gaat over de expeditie in 2009 van vier topvogelaars – onder wie de auteur – naar Ethiopië, op zoek naar de zeldzaamste vogelsoort ter wereld. Hoe zo, de zeldzaamste, zult u misschien denken, hoe kun je dat zeker weten?

Toch maakt deze soort, de nechisarnachtzwaluw, daar wel aanspraak op. Het bestaan van de vogel is namelijk vastgesteld op basis van de vondst van slechts één vleugel in de Nechisarwoestijn in 1990 door een onderzoeksteam van de Universiteit Cambridge.

Na lang discussiëren besluiten ornithologen dat het om een nieuwe soort nachtzwaluw gaat, die ze de wetenschappelijke naam Caprimulgus solala geven (‘solus’ staat voor ‘alleen’, ‘ala’ betekent ‘vleugel’). Deze vogelsoort was nog nooit waargenomen.

Hoewel ik wel een fan ben van bloemrijk en archaïsch taalgebruik, moet ik toegeven dat ik dit boek vooral in het begin nogal moeilijk leesbaar vond. Ter illustratie één fragment: ‘Om ons heen werd een fresco, een panorama van vogelschimmen gepenseeld, totdat de hele grot vogel was geworden. De wanden, concaaf en architecturaal, waren tegelijk het plafond’. Ik zag zelfs woorden staan waarvan ik nooit eerder had gehoord: wat te denken van ‘efemeer’ of van ‘filigreinwerk’?

Nadat ik me over mijn lichte weerzin tegen dat gezwollen taalgebruik had heengezet, werd ik toch meegesleurd in de zoektocht naar de mysterieuze vogel. Zou het deze vogelaars lukken om hem te zien?

En passant gaat dit boek over vriendschappen tussen vogelaars, over de wereldwijde teloorgang van de wilde natuur, over het wezen van Afrika en over het lastige begrip ‘vogelsoort’. Allemaal boeiende onderwerpen. Samenvattend: dit boek is misschien niet zo gemakkelijk leesbaar, maar wel zeer lezenswaardig.

Ronald Klingers, 5 augustus 2016