Nu en dan verschijnen er boeken die uitstijgen boven de regionale natuur en landelijk interessant zijn. Zoals Dagvlinders in Drenthe van de Vlinderwerkgroep Drenthe.

Eerder publiceerde de Vlinderwerkgroep al vlinderatlassen. In deze nieuwe uitgave, opgedragen aan grondlegger Jelle de Vries, ligt de nadruk op de veranderingen tussen 1990 en 2015. Met positieve uitschieter het bont zandoogje en negatieve ontwikkelingen bij geelsprietdikkopje, argusvlinder, heivlinder en gentiaanblauwtje.

Landelijk gezien is Drenthe voor hoogveenvlinders het laatste bolwerk: veenbesparelmoervlinder, veenbesblauwtje en veenhooibeestjes. Ook vlinders van heiden en zandverstuivingen doen het relatief goed in Drenthe.

Van een vijftigtal soorten staan uitgebreide beschrijvingen, ontwikkelingen en verspreidingskaartjes in het boek. Dat is op groot formaat (30,5 x 30,5 cm) waardoor de vele, prachtige foto’s meer dan tot hun recht komen. Ook met afbeeldingen van eitjes, rupsen en poppen.

De vlinders in het Drentse landschap, dat vooral is gevormd tussen de laatste twee ijstijden, worden behandeld per biotoop waar ze het meeste voorkomen: zoals hoogvenen, vennen en veentjes, graslanden en bermen, bossen en houtwallen, bebouwd gebied enz.

Zoals vaak in dergelijke boeken geven de extra hoofdstukken de publicatie een meerwaarde. Bijvoorbeeld: ‘De teloorgang van het gentiaanblauwtje op het Leggelderveld’. Een vlinder die volledig afhankelijk is van de aanwezigheid van de klokjesgentiaan.

Zeker tweemaal per jaar ben ik in Drenthe, op het Dwingelderveld. Voorzichtig zoek ik dan naar klokjesgentianen. Het is altijd weer een belevenis als je de witte eitjes van het gentiaanblauwtje ziet afsteken tegen de (diep)blauwe bloemen van de klokjesgentiaan. Met die plantjes gaat het nog wel redelijk, maar het gentiaanblauwtje heeft het erg moeilijk. Op het Leggelderveld zijn er sinds 2015 geen eitjes meer gevonden.

Ook interessant en leuk om te lezen zijn verhalen als ‘Op zoek naar veenhooibeestjes’, het ‘Vlinderkerkhof’ met heideblauwtjes, en ‘Hoe de argusvlinder bijna uit Drenthe verdween’. Eén van de auteurs is Wilfred Alblas, die uit ‘mijn’ gebied afkomstig is. Ik herinner me nog dat hij mij wees op de wilde vlucht van ‘mijn’ eerste argusvlinders in De Wilck!

Dagvlinders in Drenthe is geen ‘leesboek’, hoewel er heel veel informatie in staat. Zoals over de zorg, die ik nu en dan ook ventileer, over het gedrag van fotografen waarbij kwetsbare vegetaties worden vertrapt (veenbesblauwtje). Maar vooral valt er te lezen over die prachtige fladderaars en te genieten van de fraaie foto’s. Een boek, voor een schappelijke prijs, om altijd bij de hand te houden!

AdG, 10 januari 2017