Auteur Uitgave |
De scharrelaar Vogeltijdschrift voor lezers De vogelwereld in woord. Niet in beeld. Een geschreven aanvulling op al die glossy vogeltijdschriften met schitterende foto’s. Die ontbreken in De scharrelaar, het nieuwe vogeltijdschrift voor lezers. De verhalen moeten het doen. Modern geformuleerde teksten maar wel met de geestdrift van Jac. P. Thijsse. Het is een gedurfd experiment. Mensen zijn steeds visueler ingesteld. Willen genieten van korte momenten, van waarnemingen van zeldzame soorten. Het langdurig observeren van diergedrag druist in tegen de haastigheid van onze tijd. Dit tijdschrift wil zorgen voor onthaasting, voor het rustig tot je laten doordringen van de natuurbeleving van ‘schrijvers met liefde voor vogels’. Gewaagd, omdat een eerdere poging van Tirion met het natuurtijdschrift Vliegend Hert mislukte. De voortekenen voor De scharrelaar, dat tweemaal per jaar moet verschijnen, zijn gunstig als je het eerste magazine leest. Van alles wat. Een prijsvraag, gedichten, verhalen. Hilarisch is de jacht van Saskia van Loenen op de scharrelaar, haar schaamvogel. Ik ken ook zo mijn geluksmomenten in de natuur, genieten! Bij Saskia vormt de beschrijving van haar eerste waarneming van die blauwe vogel een hoogtepunt met kreuntjes van genot. Een parodie op de over onze aardkloot racende twitchers? In elk geval heeft het tijdschrift zijn naam te danken aan deze ‘goddelijk blauwe’ vogel. Remco Daalder houdt niet van twitchers, zo stemt hij in met vogelvriend Jan, afgunstige lui. Die met de grootste lol vogelaars de verkeerde kant opsturen die afkomen op de melding van een rariteit. Zelf heeft hij ‘maar’ duizend soorten gespot. De gekroonde koning onder de natuurschrijvers, Koos van Zomeren, ontleedt zijn klassieke zin ‘Want dat is alles wat de sperwer voor ogen staat: de wereld vereenvoudigen door haar op te eten’. Marja Vuijsje noemt de huismus de geranium onder de vogels: een ietwat tuttig geval. Jean-Pierre Geelen bespreekt de tol van het vogelringen: geringde vogels zijn geen vogels meer maar onderzoeksobjecten. Geert Groot Koerkamp biedt een boeiend kijkje in de avifauna van Moskou en omgeving, even groot als Nederland. Scharrelaars zijn daar al lang niet meer. In Spanje gaat het volgens Stefan Brijs niet veel beter: steenuil in zijn vallei verdwenen, veldleeuweriken, kuifleeuweriken en bijeneters gedecimeerd, “niemand die de landbouw een halt toeroept”. ‘De scharrelaar’ is een belovend project voor vogelminnaars. Aangenaam en interessant leesvoer voor vele uren. Hoewel de redactie er niet aan zal ontkomen verhalen te publiceren over de teloorgang van onze natuur, lees ik graag ook positieve vertellingen, zoals van Hay Wijnhoven over het Turks torteltje, een taai, teder vogeltje met grootheidswaanzin dat de wereld aan het veroveren is. AdG, 29 april 2019
|
De scharrelaar
|