Op ons vakantieverblijf in Zuid-Frankrijk hoorde ik dagelijks diverse malen goudvinken roepen.
Soms zag ik ze ook, maar het zijn schuwe diertjes die zich snel in de begroeiing verstoppen.
Slechts tweemaal kon ik een man goudvink (Le Bouvreuil pivoine, Pyrrhula pyrrhula, Eurasian Bullfinch, male)
op de plaat krijgen, boven in de regen en op de andere foto op de antenne bij de buren.

Gisteravond ben ik op zoek gegaan naar woudapen, die ik liever rietaapjes noem,
en tot mijn blijde verrassing heb ik zowel een man als een vrouw gezien. Prachtige vogeltjes.
Ik houd van hun geheimzinnig gedrag à la roerdomp: je ziet ze meestal niet,
je hoort het mannetje 'keffen' maar ook die verbergt zich graag. Als er jongen zijn,
heb je meer kans op langdurige waarnemingen want die zonnen graag laag in de rietkraag.
Rietaapjes lijken op de foto groot, in werkelijkheid zijn ze nog kleiner dan een meerkoet!

Vanmorgen het Bentwoud afgestroopt maar geen kleine plevieren gevonden. Ze zijn weg.
Jammer genoeg zullen we niet weten of er van de broedsels iets terecht is gekomen.
Naar aanleiding van diverse reacties: het verplaatsen van eieren of nesten is verboden!
De Flora- en faunawet geeft duidelijk aan dat nesten niet verontrust of verstoord mogen worden,
bijvoorbeeld door nesten te zoeken, ze te fotograferen of in het riet waar vogels zitten te gaan vissen.

Natuurlijk, een futennest op afstand fotograferen kan geen kwaad, die verlaten hun nest niet snel.
Maar zó dicht bij een nest komen dat de vogels angstig worden en/of wegvliegen mag niet.
Daarom: eieren of nesten verplaatsen kan alleen met toestemming van bevoegd gezag.

Vlak bij het dorp Montségur zat deze smaragdhagedis (Lézard vert occidental, Lacerta bilineata,
Western Green Lizard) op de weg. Uiteraard voorzichtig benaderd en gefotografeerd.
Al snel bleek dat het fraaie diertje versuft was en zijn ogen regelmatig dichtdeed. Aangereden?
Ik zag geen verwondingen en heb, in de hoop op een goede afloop, de hagedis in de berm gezet.

Vliegende rietaapjes, woudapen (Le Blongios nain, Ixobrychus minutus, Little Bittern, female above),
fotograferen is erg lastig, meestal zie je ze pas als ze langs je heen schieten…
Het vrouwtje (boven) zag ik evenwel omhoog kruipen en dan weet je dat ze op de vleugels gaan.
Dát lukte, maar het mannetje was me steeds te vlug af, behalve toen hij kort in het riet poseerde.