Eén van de mooiste vogels in Europa, in elk geval een heel karakteristieke, is de hop.
Een vogel zo groot als een grote bonte specht, rozeachtig bruin met opvallend zwart/witte vleugels, sierlijke snavel.
Zijn kroonjuweel staat op zijn kop: een fraaie kuif die hij helaas slechts weinig volledig uitspreidt.

Een week geleden landde er zo'n zeldzame vogel in de toch al zo royaal met fraaie doortrekkers
bedeelde plaats Katwijk; de ligging langs de route aan zee en duinen is een echte 'trekpleister'.
Nu de drukte van vogelaars en vooral fotografen wat geluwd is, ben ik vanmorgen gaan kijken.
Iemand had doorgegeven waar de vogel ongeveer moest zitten, wel een uur gezocht, tevergeefs.

Ik had net besloten naar huis te gaan, was mijn spullen in de auto aan het ordenen, reed weg,
en jawel: op twintig meter afstand zat daar de hop! Ik waande me op vakantie in Zuid-Frankrijk.
Hoppen broeden in het grootste deel van Europa, uit Nederland zijn ze vrijwel verdwenen.
Zo nu en dan komt er een dwaalgast. En hoewel hij zijn kuif slechts eenmaal kort ontplooide,
heb ik zeker een kwartier van deze bepaald niet schuwe vogel kunnen genieten. Later is hij weggevlogen.

Legio malen talrijker dan een hop zijn de gallen op bladeren van bomen en struiken.
Op wilgen zie je vaak de gallen die zijn ontstaan omdat de amandelwilgblaasbladwesp
(Pontania triandrae) haar eitjes op de bladeren heeft gelegd. Eerst zijn ze groen, daarna rood.

Toendrarietgans (Anser serrirostris, Oie de la toundra, Tundra Bean Goose)
gisteren tussen ruim elfhonderd grauwe ganzen op Vogelplas Starrevaart, Leidschendam.