Auteur Uitgave |
Ze komen terug, ze komen terug De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Iedereen die een (ernstige) fysieke of psychische ziekte heeft, kent die gevoelens van zwarte momenten. En weet ook, al was het maar door mijn verhaaltjes over Vogeldagboek, dat de natuur balsem voor de geteisterde geest is. Victor Vere heeft de angsten voor ingrijpende ziektes zo gevoelig en treffend omschreven, dat je mag aannemen dat hij zelf die hartoperatie en alles wat daaraan vooraf ging en daarna kwam, heeft ondergaan. (Victor Vere is het pseudoniem van Vera Keur en Theo van Stegeren.) Het is weliswaar een roman maar er staan diverse non-ficties in, zoals de vergiftiging in 2018 van 34 Andescondors in Argentinië. Hij heeft het zelf gezien. Ook wordt het traditionele, dierkwellende Yawar Fiesta genoemd, waarbij een condor wordt vastgebonden op de rug van een stier. Die enorme gieren en die gebeurtenissen vliegen als een rode draad door het boek dat gaat over het natuurminnende echtpaar Daniël en Felice. Met machteloze verontwaardiging trekt Daniël zich het lot aan van de condors; het is een afspiegeling van de vernietigingsdrang van de mens op de totale natuur. De liefde van Felice kalmeert hem en trekt hem soms uit de put. Frappant typeert ze zijn probleem: “Je zoomt in op alle ellende en maakt die tot de jouwe. Al het ongeluk dat je tegenkomt sla je op in je hoofd”. En dat terwijl “je tegelijkertijd alle zeilen moet bijzetten om (fysiek) overeind te blijven”. Piekeren, zelfkwelling, de gedachte aan de dood verdringend, zoekend naar mogelijkheden om zijn geest te bevrijden van rauwe Picasso’s vol dikke, onverwerkte klodders boosheid. ‘Ze komen terug, ze komen terug’ is heel toegankelijk geschreven in de vorm van een meeslepend, en hier en daar verrassend, natuur- en reisboek, met een filosofische inslag die stemt tot nadenken over het leven. Heb het vrijwel in één adem uitgelezen, ook al omdat ik zoveel beschrijvingen over menselijke emoties herkende. AdG, 9 maart 2020
|
Ze komen terug, ze komen terug
|