Benthuizen, midden vorige week. Acht patrijzen foerageren op graszaadjes, of ander voedsel dat tussen
de grassprieten te vinden is. De veldkippen kruipen tijdens het eten langzaam vooruit.
Ik zet de auto aan de kant en maak foto’s vanuit het passagiersraampje.

De patrijzen komen steeds dichterbij. Ik heb mijn camera op de ‘geluidsarme’ stand gezet,
ze lijken nu en dan wel het zachte geratel te horen maar blijven dichterbij komen.
Snel mijn converter afgeschroefd: geen 420 mm meer maar 300 mm, levert scherpere foto’s op.

Dan, achter mijn rug: “Meneer, zijn dat patrijzen?”. Ik schrik, net als de patrijzen
die wegvliegen. Als ik dat joch op zijn fiets zie, flitst dat ventje met zijn alpino
uit mijn jeugd door het hoofd dat ook zo nieuwsgierig en onbevangen vragen kon stellen
en antwoord ik, toch maar niet al te bozig: “Ja, het zijn er acht. Veel hè?”.

Regelmatig krijg ik verzoeken om misstanden in de natuur aan de kaak te stellen.
Heel vaak betreft dat het kappen en snoeien van bomen en struiken, in of buiten broedtijd,
voor wegen, hoogspanningsmasten, recreatie, onderhoud, en (andere) hobbies van wethouders
en projectontwikkelaars. Ook de afgelopen weken klopten diverse mensen bij Vogeldagboek aan.
Dat is voor mij niet te doen, slechts incidenteel maak ik melding van dergelijke acties.

Hoe bestuurders over de natuur denken, wordt pijnlijk geïllustreerd door wethouder P. Laudy
van Leiden. Daar worden ruim 9100 (!) van de 38.000 Leidse bomen gekapt voor de aanleg
van de Rijnland Route en 153 voor de Gasunie. En wat antwoordt deze meneer schijnheilig op
Sleutelstad 93-7 FM op de vraag over het (onmogelijk te realiseren) herplanten van zo veel bomen:
“Ik ga mijn best doen. Want u weet, dat elke gekapte boom is een gevallen vriend voor dit college”.