Maandag 25 februari 2002 – De egel, de vogel en de vos
Een stenen egel en een zinken vogel wonen in onze tuin. Geschenken van familie en vrienden. Een paar keer per week is het voor hen werelddierendag, dan worden ze vertroeteld. Dan komt Sara langs, de bijna twee jaar oude, parmantige kleindochter van een vriendin. Sara en haar pop, die noemt ze baby, ze begint al aardig te kletsen.
Als Sara door de achterpoort stapt, eigenlijk onze hoofdingang, begint er een heel ritueel. Eerst krijgt de egel een aai, dan wandelt ze – niet dat onze tuin zo groot is, maar ze heeft nog maar kleine beentjes dus het lijkt een hele afstand – naar de vogel, ze zegt ook vogel tegen de vogel, en streelt over het kille materiaal. Dan moet baby een aai geven, en dan oma, en dan m’n vrouw en dan Adi, de r is nog te moeilijk voor haar. Ik moet de egel ook even laten lopen en de vogel laten vliegen, ‘k probeer de vogel zelfs te laten zingen.
Even mogen ze in de tuin naast elkaar zitten, de egel en de vogel
Het is zo vertederend, die kleine kinderen, nog niet wetend wat kwaad is. Als je Sara zo in haar trance door de tuin ziet stappen van egel naar vogel en terug en opnieuw, duikt John Locke in m’n gedachten op, de Engelse filosoof (1632-1704) die meende dat als je een kind met nog onbedorven gedachten met een volmaakt iemand op een onbewoond eiland zou zetten, die jongen of dat meisje ook volkomen zou zijn. Tegenwoordig, met alle kennis op het gebied van erfelijkheid, weten we wel beter en is zijn leer van de tabula rasa (onbeschreven blad) allang achterhaald.
Jammer dat John geen gelijk had. Dat mensen van nature goed zijn, dat ze aardig voor dieren zijn, dat ze geen afgehakte handen van mensapen gebruiken als asbak, dat ze krokodillen laten zwemmen in plaats van er tassen en schoenen van te maken, dat ze geen vossenbontjes dragen.
Vossen zijn op het ogenblik de gebeten honden. Tot nu toe mag er ongestraft op deze intelligente zoogdieren worden geschoten, binnenkort mag dat volgens de nieuwe Flora- en faunawet niet meer. Dan is er een speciale vergunning voor nodig. Dat roept heel wat weerstanden op. Bij jagers die uit pure lust dieren doodschieten en zich verbergen achter het argument dat vossen schadelijke dieren zijn (ze vreten hazen en fazanten op en dan heeft de plezierjager het nakijken), bij vogelaars die met lede ogen aanzien dat waar de vos verschijnt, bodembroeders als meeuwen, wulpen, kieviten, grutto’s en noem maar op uitgemoord worden.
De discussies over de nieuwe jachtregels in kranten, tijdschriften, vooral op internet, zijn van een ongekende heetgebakerdheid. Iedereen verdedigt zijn eigen belangen. Voor mij is het volkomen duidelijk: een mens, het enig denkende wezen op aarde, het wordt zelfs beschaafd genoemd, mag niet doden omdat men er lol in heeft om dieren op te jagen en dood te schieten, of omdat er een eigenbelang mee is gediend. De mens draagt er zelf in de eerste plaats de schuld van dat veel dieren het moeilijk hebben.
We kunnen ze op allerlei manieren helpen, dat gebeurt ook, maar laat de natuur verder haar gang gaan, de natuur die zelf overigens erg harde wetten kent. Ik ben niet principieel, dat besef ik me pijnlijk. Vlees en vis als voedselbron zijn onmisbaar, ook is soms menselijk ingrijpen tegen ernstige overlast van dieren onontkoombaar. Maar laten we net als Sara doen: heb de dieren lief, geniet ervan en laat ze leven!