Ik weet niet zo veel van vossen af, maar wel dat ze mensen vrezen (helaas vaak terecht).
Komt er dan een vos kalmpjes op je afstappen, mag je aannemen dat het dier ziek is
(dat leek deze niet, wel een beetje mager) of dat het een ‘rugzakvos’ is.

Dat woord is bedacht voor vossen die door mensen worden bijgevoerd
en vervolgens denken dat er in elke rugzak een hapje zit. Daarom kwam hij naar me toe.
Waarschijnlijk. Hij keek me van dichtbij nog wel even aan, zag alleen mijn camera
en liep in hetzelfde tempo verder. Op naar de volgende. Later sprak ik iemand die dezelfde ervaring met de vos had.

Dieren krijgen vaak de schuld van ‘overlast’. Als meeuwen een zakje patat weggrissen,
zijn ze brutaal, vallen ze mensen aan. Diezelfde meeuwen krijgen van anderen
echter een patatje toegegooid, een stukje ijs, brood, enz. Die vogels denken dan
dat ze uit elke patatzak kunnen eten, pikken soms hele ijsjes weg. En dan zijn ze ineens ‘gevaarlijk’.

Met bijvoedervossen gebeurt hetzelfde. Goedwillende maar niet goed nadenkende mensen
bezorgen ze kippenbotjes en ander lekkers. De dieren worden daardoor ’tam’,
maar verliezen ook hun zelfstandigheid bij het zoeken van voedsel. Ze worden afhankelijk.
En als hij eens iemand bijt (het blijven ten slotte wilde dieren) moeten de geweren opgepoetst worden.
Daarom is het beter om dieren niet bij te voeren als er voldoende voedsel is. Zeker geen dieren als vossen.

Daar komt een vos (Vulpes vulpes, Red Fox) aangewandeld. Geeuwhonger?
Hij steekt het pad over, komt mijn kant op en loopt op een paar meter langs me heen!

***
Over deze vos heb ik na publicatie diverse reacties gekregen. Het gaat mogelijk om de vos
die vanaf zijn geboorte is grootgebracht en bijgevoerd door de boswachter(s).
Maar het kan ook een van de ‘rugtasvossen’ zijn
die door fotografen (met eten uit hun rugtas) worden gevoerd zodat ze er van dichtbij plaatjes van kunnen schieten.
Er zouden wel een stuk of drie, vier van deze op onnatuurlijke wijze ‘gehouden’ vossen in de AWD rondzwerven.