Auteur Vertaling Uitgave |
De vlucht van de hommel
In 2015 besprak ik het vorige boek van Dave Goulson (1965), hoogleraar biologie en gespecialiseerd in de hommel. Ik was erg enthousiast over dat boek: Geroezemoes in het gras. Soms valt een volgend boek van een schrijver dan tegen, maar dat is hier gelukkig echt niet aan de orde. Eigenlijk zou ik mijn vorige recensie bijna integraal kunnen overnemen voor deze bespreking, want al mijn loftuitingen van toen zijn ook van toepassing op dit nieuwe boek. Dit keer beschrijft Goulson zijn reizen naar diverse plaatsen in de wereld om de verschillende hommelsoorten te bestuderen. Als het daarbij bleef, zou dit boek voor mensen die wat minder met de insectenwereld hebben, misschien niet zo interessant zijn. Maar Goulson gebruikt zijn hommelreisverhalen om ons een kijkje te bieden in de pracht van de natuur en de vele bedreigingen die de mens voor de ongerepte natuur vormt. Dit keer vormen zijn hommelverhalen de opstap naar waarschuwingen dat de mens zich niet als een tovenaarsleerling met het veranderen en aanpassen van de natuur moet bezig houden. Ook niet als we dat met goede bedoelingen doen; bijvoorbeeld om een diersoort die er erg slecht voor staat te helpen te overleven. We weten veel te weinig van al die processen in de natuur om ermee te gaan stoeien. Verder vertelt Goulson oe belangrijk het is dat jonge mensen al vroeg met de natuur in aanraking komen (desnoods door het verzamelen van vogeleieren, het klimmen in bomen, het vangen van visjes). Want die eerste herinneringen blijven je het hele leven bij; en alleen zo kun je leren om de natuur lief te hebben en ervoor te zorgen. En ook leert hij ons in dit boek hoe belangrijk het is om kleine stukjes spontaan ontstane natuur (gedurende langere tijd) met rust te laten. De natuur weet precies op welk plekje welk plantje of diertje moet komen, en bouwt zo zelf een prachtig ecosysteempje op, al is het gebiedje nog zo klein. Het zijn dus geen geringe onderwerpen waarover Goulson ons aan het denken zet! Als het daarbij bleef, zou je kunnen denken dat dit een somber natuurboek is, een doemboek over het eind van de wereld. Maar Goulson zou Goulson niet zijn als hij geen hoop weet te bieden, als hij ons niet een wenkend perspectief zou bieden op een betere wereld, die niet eens zo moeilijk te bereiken is. Na lezing van zijn schitterende verhalen (Goulson is een geboren verteller) wil je meteen aan de slag om de wereld een stukje mooier te maken. Dat lukt niet veel schrijvers! Ronald Klingers, 10 juli 2017
|
De vlucht van de hommel
|
|