Op m'n opvouwbare krukje heb ik rond het middaguur, begeleid door een lekker temperatuurtje, het gezinsleven van visdiefjes op de Wilckplas bekeken. Visdiefjes, sierlijke vogels met een akelig keelgeluid, doen het dit jaar niet goed in De Wilck. Wel een paar broedgevallen, o.m. op het slikje achterin de plas, maar geen enkele jonge vogel gezien.

Een echtpaar heeft het anders aangepakt en een woning ingericht op een, waarschijnlijk stokoude, boomstronk waarvan het einde boven het water uitsteekt. Wekenlang hebben ze hun nest afdoende kunnen verdedigen tegen aanvallers, en vandaag zag ik dat er twee mooie, hongerige kuikens uit het ei zijn gekropen.


Moeder visdiefje (Sterna hirundo) met een van haar jongen op het nest. Zo'n huisvesting is op zich al opmerkelijk, omdat visdiefjes hun nest meestal maken in een ondiep kuiltje op de grond.

Het vrouwtje hield de kuikens warm als manlief op jacht ging, op kleine visjes in de poldersloten. Ze keek steeds, kopje scheef, zeg maar met een schuin oog, of ze hem al zag aankomen. Als er soortgenoten in de buurt waren, reageerde ze niet, maar al op flinke afstand herkende ze haar man en dan begon ze vreselijk te krijsen, zoals gezegd geen vrolijk geluid. Hij kwam dan met een snavel vol kleine visjes de jongen voeren, ik heb in twee uur tijd niet gezien dat zij iets at. Eenmaal kwam hij terug zonder vis, zij maakte al ruimte om hem op het krappe nest toe te laten, maar toen ze merkte dat hij vergeefs op jacht was geweest, duwde ze hem pardoes van de stronk af. En hij weer op jacht. Soms kropen de jongen even onder moeders rok vandaan om wat te zonnen, maar dan was pa daar alweer met voedsel dat gretig naar binnen werd gewerkt. En zo ging het door tot ik zelf honger kreeg.

Verder bij de Wilckplas o.m. 29 soepganzen (die hebben aan de zuidkant gebroed), 3 jonge witte kwikstaarten, 6 kleine plevieren waaronder 2 juveniele, 1 bonte strandloper, 1 Temmincks strandloper, 1 foeragerende kluut, 1 zwarte ruiter en 2 jagende bruine kiekendieven. Het buizerdjong zat weer op z'n nest.


In de polders en bij modderige waterpartijen kan je op het ogenblik al heel wat trekkende kemphanen (Philomachus pugnax) vinden, vooral mannen, de vrouwen zorgen in de noordelijke broedgebieden nog voor het nageslacht. Kemphanen kunnen enorm in grootte en van kleur verschillen. Deze kemphaan in De Wilck, die z'n zomerkleed al voor een deel heeft verloren, heeft oranjeachtige poten, de kleur van kemphaanpoten varieert van grijs en bruin tot geel en rood.