Een uitzonderlijke dag, met 18,5 graad (auto-thermometer) een ware lentedag. Morgen wordt het alweer een stuk koeler, zouden er dan nog kleine vossen vliegen zoals vandaag bij 't Weegje in Waddinxveen? Daar zongen zeker vier tjiftjaffen, maandag had ik de eerste gehoord langs de Meeslouwerplas.


Op een mooie lentedag: lammetjes (Ovis aries - Sheep) in de wei. Het is altijd weer leuk die jonge beesten rond hun moeder te zien dartelen, hier vanmiddag bij De Wilck.

In De Wilck is het landleven volop aan de gang met buitelende en kuiltjes draaiende kieviten, een paar zingende leeuweriken, nog duizenden smienten, wintergasten, ze zullen spoedig het veld ruimen voor de grutto's die steeds talrijker worden en je ziet ze nu en dan paren. In het geriefbosje in De Wilck zijn de buizerds bezig hun nest van vorig jaar in gereedheid te brengen voor een nieuwe broedpoging.


Slechts twee geringde grutto's te zien vandaag in 't Weegje. Een grutto met maar één ring, rechts een soort koperachtige kleur, de code was niet te lezen. Maar deze grutto (een 'gewone' limosa) was wel duidelijk af te lezen: links lime en blauw, rechts een oranje vlag met daaronder een aluminium ring.

Je zou ze in het 'grutto-geweld' bijna vergeten, en ze krijgen doordat ze veel talrijker zijn ook minder aandacht, maar onze kieviten (Vanellus vanellus - Lapwing; male, long tuft) zijn ook prachtige vogels, op de foto een man (lange kuif).

De laatste dagen word ik nogal in beslag genomen door de grutto, die prachtige weidekoning, moet je hem op een paaltje zien staan roepen! Op verzamelplaatsen als de Starrevaart en 't Weegje worden 'onze' grutto's vergezeld door honderden IJslandse grutto's. Als die twee soorten grutto's door elkaar heen staan te slapen, met hun snavel in de veren, is het lastig het onderscheid vast te stellen.

Vandaag hebben we in 't Weegje met een paar 'godwit-watchers' nog eens goed op de verschillen gelet. Het is voor (sommige) vogelaars, die al decennia lang 'gewoon grutto's zien', best lastig de knop om te draaien en vast te moeten stellen dat er een heleboel islandica's tussen zitten. De feiten (determinatie) spreken echter voor zich.

Dat was ook vandaag het geval, van de 1770 grutto's die ik rond 1 uur in 't Weegje telde, was ten minste de helft IJslands. In enkele groepjes grutto's die bij elkaar stonden, was de score bijna honderd procent islandica, verder een verdwaalde limosa en een aantal niet vast te stellen.

In de grote groep aan de westkant zaten (veel) meer limosa's, maar ook hier was zeker de helft islandica en voor een deel niet vast te stellen. Mijn schatting, gebaseerd op deze 'steekproeven', is dat tussen de 50 en 75% grutto's vanmiddag IJslands bloed door hun aderen voelde stromen.

Niet alleen moet je erg goed opletten om de verschillen te zien, bovendien blijven er diverse vragen over. Zoals: geschat wordt dat 2 procent van de islandica's geringd is, waarom zien we dan niet meer ringen? En: op de weilanden zien we overdag nagenoeg uitsluitend limosa's, 'onze' grutto's dus, waar blijven de islandica's als ze vanaf de verzamelplaatsen wegvliegen om te gaan eten?

Een antwoord zou kunnen zijn: in de grote rivieren in de delta. Maar 'bewijs' is er niet en de vragen zullen we nog moeten beantwoorden. Geen twijfel leverden de 3 kemphanen op, een flink aantal tureluurs en de 8 buizerds die boven 't Weegje zweefden.