Al eens eerder heb ik de loftrompet gestoken over de wulp. Een bescheiden, grote, bruine vogel op hoge poten die geen kraai kwaad doet (buiten het broedseizoen althans), die kalm met zijn opvallend lange snavel in weilanden en slikken prikt op zoek naar eetbare diertjes en die nu en dan zijn melancholische en onmiskenbare roep laat horen.

Soms zie je ze in kleine groepen, soms met honderden tegelijk. Een van hun slaapplaatsen is De Wilck. Daar komen 's avonds van alle kanten de wulpen naartoe vliegen, schimmen tegen de avondlucht, zo rond de duizend vaak. Ze vormen op de weilanden een langgerekte, bruine vlek. En dan ineens zijn ze onzichtbaar in het steeds donkerder wordende gras.

Zo'n grote wulp (Numenius arquata - Curlew) fotograferen lijkt niet zo moeilijk, maar 'heidetuters' zijn behoorlijk schuw en je hebt geduld en geluk nodig. Deze vogel foerageerde donderdagmiddag in een klein groepje in de Benthuizer Noordpolder.