"Waarom gunnen we kraaien niet de plaats die ze moeten innemen?" Deze verzuchting van Jenny De Laet in haar boeiende boek 'Kraaien, kwajongens van bos en veld' is mij uit het hart gegrepen.

Natuurlijk, een kauw in de stront te zien pikken is niet fris, een zwarte kraai die een nest leegrooft vinden we een ondier, de poep op onze auto's van roeken is ronduit smerig.

Maar het zijn levende wezens, de vogels zijn intelligent, ze ruimen veel van onze troep op, ze vormen boeiende sociale gemeenschappen.


Huiskraai (Corvus splendens - House Crow). Op de foto hieronder de huiskraai met vergroeide snavel.


Vorige week donderdag, tijdens een 'vogeltopdag', vormden kraaien de hoofdmoot. Eerst in Hoek van Holland, in de motsneeuw, naar de huiskraaien geweest. Een zeer zeldzame dwaalgast uit India. Als verstekeling op schepen reist hij mee naar havensteden over de hele wereld.

Twee huiskraaien (Corvus splendens - House Crow) op een staaldraad. Hoewel de een wat ineengedoken zit en de andere rechtop, was er een opvallend verschil in grootte tussen beide vogels.

De eerste 3 vogels op Nederlandse bodem werden in 1994 gezien, in Hoek van Holland, de toegangspoort naar Rotterdam. Er zijn ook enkele jongen grootgebracht, een met een snavelafwijking, wellicht dezelfde vogel die ik vorige week heb gefotografeerd. Inmiddels wordt er soms elders in ons land ook een huiskraai gezien.

De vogel zit qua grootte tussen een kauw en een zwarte kraai in. Hij is slank, heeft lange poten, grote snavel, hoog voorhoofd. Zijn zwarte iris sluit direct een kauw uit: die heeft een grijswitte iris.

Heeft grijs ('s winters bruin) op verenkleed, veel minder dan een bonte kraai maar meer dan de geheel zwarte zwarte kraai. Zijn roep is zachter dan van een zwarte kraai.


Zwarte kraaien (Corvus corone - Carrion Crow) langs het Noorderhavenhoofd in Scheveningen.