Overdag jagende kerkuil (Tyto alba - Barn Owl) werd regelmatig opgejaagd door opdringerige fotografen.
Het is schitterend weer, je denkt het liefst aan een lekker ijsje of een koel glas witbier.
Maar er liggen toch nog twee trieste verhalen 'op de plank', ik moet ze even vertellen.
Het meest trieste relaas gaat over een prachtige, heel licht gekleurde, kerkuil.
Een vogel die tegen alle Nederlandse gewoontes in ook al tijdens daglicht op jacht ging.
De vogel is in Zeegersloot-Noord in Alphen aan den Rijn dan ook talloze malen gefotografeerd.
Ik heb schitterende foto's van gezien van de vogel in vlucht, op een paaltje of in het gras.
Omdat ik drukte mijd ben ik niet meteen op de uil afgestoven, hoewel hij dicht bij Benthuizen zat.
Zaterdagavond 26 april ben ik er naartoe gegaan, in de ijdele veronderstelling dat het er rustig zou zijn.
Veel fotografen hadden zich opgesteld bij de paaltjes waarop de uil tijdens zijn jachttochten altijd ging zitten.
Onzinnigen hadden zelfs takken aan een paaltje met bord gebonden om de sfeer 'natuurlijker' te maken.
Man paapje (Saxicola rubetra - Whinchat; male) maandagavond tussen een grote groep tapuiten.
Die zaterdag was de uil laat, na twee uur wachten en minder wordend licht besloot ik weg te gaan.
Honderd meter op de terugweg zag ik de vogel in een boom zitten. Te ver voor een foto.
Maar niet 'getreurd': een deel van de fotografen kon niet wachten, waren op zoek gegaan
en joegen de uil uit de boom. Die vloog naar zijn 'belangrijkste' paal (waar ik gestaan had) en ging rustig zitten.
Ik ben teruggelopen en kon net één foto maken. Want wat Nelly en ik op de achtergrond zagen leek wel een horrorfilm.
Een (kleine) tiental fotografen met zware apparatuur renden als waanzinnigen voorovergebogen langs de bomenrand.
Andere fotografen hadden daar uren rustig staan wachten, maar ze kregen maar heel even een kans om foto's te maken.
Want de ene fotograaf wilde met zijn foto natuurlijk niet onderdoen voor de ander en liep snel do dicht mogelijk naar de uil.
Die werd opnieuw verjaagd, vloog naar een paaltje zo'n 150 meter verderop. Wat er toen gebeurde hoef ik niet meer te vertellen.
Dit onethisch, strafbaar en uiterst dieronvriendelijk gedrag zie ik altijd als er ergens een 'bijzonderheid' zit.
Op tal van vogelsites lees ik verhalen over verstoring van een sneeuwuil, haakbekken, dwerguil, blauwstaart enz. enz.
De competitie tussen fotografen voor 'de beste foto' is zo sterk en wordt zo door organisaties gestimuleerd
dat elk normbesef wordt overschreden: de foto is belangrijker dan de vogel.
Ook tussen de tapuiten deze man Engelse kwikstaart (Motacilla flavissima - Yellow Wagtail; male).
Ik vind dit schandalig en zal dit zo blijven noemen, hoewel het me niet in dank wordt afgenomen.
Zelfs op de sites van dergelijke fotoclubs wordt dit gedrag vergoelijkt (ik hoop tegen beter weten in).
Een volgende keer ga ik met naam en toenaam de boosdoeners in Vogeldagboek vermelden. Zonder aanzien des persoons.
Deze keer nog niet omdat ik slechts vier van de mensen kende (waaronder een landelijke topfotograaf).
Dat de kerkuil enkele dagen later tijdens een nachtelijke jachtvlucht langs de N207 is doodgereden,
heeft waarschijnlijk niets met het gedrag van de fotografen te maken.
Al suggereren sommigen dat de vogel door het opjagen zo weinig voedsel kon vinden, dat hij verzwakt was.
Onlangs is er in Benthuizen ook een kerkuil doodgereden, dat gebeurt helaas (te) vaak. Deze uil sneuvelde op 28 april.
Ik hoorde het pas dagen later, toen ik de kerkuil bij zijn vaste paaltje vast wilde gaan leggen.
Mijn tweede trieste verhaal is veel minder spectaculair. Het gaat over een jonge Turkse tortel uit onze conifeer.
De vogel leek gewoon op te groeien, vloog rond in de tuin en ik heb er nog een foto van gemaakt.
Enkele dagen later viel het mij op dat hij zwakker werd en niet meer door ouders werd gevoerd. Waar waren die?
Met een vriend heb ik de vogel in de tuin (makkelijk) gepakt en hem gedwongen wat voedsel en vocht op te nemen.
Hij leek op te knappen en ging wat hoger zitten. De volgende morgen was hij weg, er lagen slechts twee afgebeten veren...
De jonge Turkse tortel (Streptopelia decaocto - Eurasian Collared Dove) toen hij (ogenschijnlijk) nog gezond was.
Vandaag enkele malen de omgeving kort (fietsend) verkend. De leukste waarnemingen:
Burmadeweg spotvogel, Zwetslootpad tapuit, onderweg een ransuil bij nest en een steenuil,
Meeslouwerplas een ijsvogel en een snor, Starrevaart een snor en een tapuit.
In de wijk Oosterheem in Zoetermeer vliegen de oeverzwaluwen vrolijk rond, in de buurt 3 kluten,
verderop een man roodborsttapuit en twee zingende (dus mannen) zwarte roodstaarten.
Vanavond in de Benthuizer Noordpolder een tiental gele kwikstaarten,
een prachtig uitgekleurd paar tapuiten en midden in het dorp een zingende braamsluiper.
Van lezers uit Den Haag helaas een foto van een dood vrouwtje zwarte roodstaart ontvangen.
Het verschil tussen middelste (bastaardkikker) en grote groene kikker (meerkikker)
is in het veld lang niet altijd vast te stellen. Behalve als ze kwaken!
Mannen meerkikkers (Rana ridibunda - Marsh Frog) hebben namelijk donkergrijze kwaakblazen,
bij bastaardkikkers zijn die blazen wit tot grijs, bij de gelere poelkikkers zijn ze wit.
