Het is rond half 9, we staan al geruime tijd te luisteren als een van de handvol aanwezige vogelaars zijn handen achter de oren legt. "Dat was 'em, honderd procent zeker". Uit het plas-drasweiland bij de eendenkooi in Oud-Alblas klinken allerlei geluidjes, het duidelijk gebedel van meerkoetkuikens, de snerpende kreten van visdiefjes, maar vooral zacht, onbestemd gemurmel, vage vogelkreetjes, geborrel van water en blubber, geruis van de vegetatie, soms een kreetje van een kikker, en daar gaat het juist om. Want het uiterst zeldzame kleinst waterhoen, dat hier al een tijdje zit, produceert een geluid dat wel wat op een kikker lijkt.

Aan mijn oren mankeert, voor zover ik weet, niet veel. Maar dit geluid klinkt mij veel te vaag in de oren om te zeggen dat ik het kleinst waterhoen heb gehoord. Niet dat ik die ander niet geloof, hij staat wijd en zijd bekend als uitmuntend vogelaar. Maar mijn oren schieten dan kennelijk toch te kort om deze 'op de kikkerroep lijkende droge ratel' zoals in vogelboeken staat, te determineren als kleinst waterhoen. Bovendien woei het vanmorgen vrij stevig en de geluiden verdwenen in de wind. Ik zal een rustiger moment moeten uitzoeken om deze zeldzaamheid goed te horen te krijgen.

Helaas was ook de ralreiger die enkele dagen in de buurt van het plasje verbleef, niet meer aanwezig, dus moest ik het 'doen' met een tiental kemphanen, een groenpootruiter, twee purperreigers en langs het pad twee zingende spotvogels.

Overigens hoor en lees je steeds opnieuw verhalen over wangedrag van vogelaars, die er alles voor over hebben om dichterbij te komen om een vogel te zien, te herkennen of te fotograferen. Onderstaande voorvallen werden mij verteld. Het is al van de zotte dat er vogelaars in een boom klommen in de hoop een glimp van het kleinst waterhoen op te vangen (de vogel is uiterst schuw en wordt vrijwel nooit gezien, alleen maar gehoord), maar dat er iemand met plaggen ging gooien in de hoop dat de vogel verschrikt opspringt, kan alleen maar bedacht worden door een halve zool.