Vanmorgen onverwacht dienst gedaan als weinig succesvolle zoeker naar gruttonesten. Het was een ultieme poging om de eieren te redden uit de grijpgrage messen van een maaimachine. Na twee uur kijken en zoeken moesten we vaststellen dat we het nest, of waarschijnlijk meerdere nesten, niet op tijd konden vinden en werden in hoog tempo - wat rijden die tractors tegenwoordig toch hard - de graslanden gemaaid.

Ik stond in De Wilck toen een boer me kwam halen. Hij heeft zes kampen land in de Oostbroekpolder, op enkele daarvan hadden weidevogelbeschermers tussen de wintertarwe met succes naar kievitsnesten gezocht, maar omdat op het grasland geen vogels waren gezien, was daar niet gezocht. Er hadden daar ook nog nooit grutto's gebroed. Toen hij vanmorgen met zijn zoon ging maaien, vlogen er evenwel ineens grutto's in paniek rond. Hij had me verderop zien staan en kwam om hulp vragen.

Je weet dat het onbegonnen werk is: als er eenmaal een tractor over het land zoeft, duurt het een tijdje voordat de vogels kalmeren. Maar we wilden het toch proberen. Pa dirigeerde zijn zoon naar het verste perceel, wij trokken ons bij een hek terug en met verrekijker en telescoop volgden we de grutto's. Een stuk of zes, acht waren er in de buurt, twee ervan keerden steeds terug naar de strook gras die nog niet gemaaid was. Op een gegeven moment gingen de grutto's het gras in en na een tijdje zagen we hun koppen ook niet meer boven het lange gras uitsteken, kennelijk waren ze gaan zitten. We telden de eieren al!

De plek konden we makkelijk markeren omdat er vlak bij een groot zuringblad boven het gras uitstak. Zoeken, nog een keer, zelfs in onze handen klappen, maar helemaal niets, we zagen de grutto's niet eens meer, laat staan een nest met eieren. Intussen kwam de maaimachine steeds dichterbij, de zoon lette ook goed op, op de andere percelen vlogen eveneens grutto's rond, hij stapte wel enkele malen uit maar kon (ook) geen nest vinden. Wij hebben ons nog eenmaal teruggetrokken, de grutto's kwamen wel terug naar de vermeende nestplaats maar gingen het gras niet meer in. Dat werd even later gemaaid. We hadden ons best gedaan maar het was zoeken naar die bekende speld in de hooiberg. Volgend jaar, zo beloofde de boer die op zijn manier echt zijn best doet voor de natuur, pakt hij het anders aan en zal hij vroeger naar gruttonesten gaan (laten) zoeken.

Dinsdagmiddag een tijdje in het Spookverlaat geweest. Een half uur geprobeerd een koekoek te fotograferen, die zijn plek in de boom telkens verraadde door luid zijn naam te roepen, maar hij wist zich steeds goed achter takken te verbergen. Zo verging het me ook met rietgorzen, fitissen en grasmussen, steeds zat er wel een blad voor. Op slechts enkele meters van de Amaliahut heeft een paartje pimpelmezen jongen: ze vlogen af en aan met voedsel voor hun kroost.


Pimpelmees (Parus caeruleus) voor de nestkast met jonge vogels.